KOBIETY UKRAIŃSKIE

Sypialnia ciemnością spowita.

Wślizgnęłam się wreszcie do łóżka.

Czy jestem happy zapytasz.

Nie, bo dziś śpię bez Mniamniuszka...

On w nocy w fabryce robi,

na Życie ciężką pracą zarabia.

A tysiące ukraińskich kobiet ?

Co agresor u nich w kraju wyprawia ?

One z małymi dziećmi musiały

uciekać przed bombami...

I w pośpiechu się żegnały

ze swymi mężami i z rodzinami...

Kto łzy Rozpaczy im otrze ?

Kto je w straszliwą noc przytuli ?

Czy Prawda do Świata dotrze ?

Kto nad ich Losem się rozczuli ?

Czy jeszcze się z nimi zobaczą ?

Czy tylko będą Wspomnieniem ?

Serca i Dusze z Bezradności płaczą...

Myślę o tym z rozrzewnieniem...

Mój Mniamniuch wróci do domu rano

i da mi buziaka z uśmiechem.

A One z Duszą rozoraną...

i z Sercem bijącym Wojny echem...

W Trwodze i w panicznym Strachu

na wieści będą czekały...

Po latach krótki zapis w Almanachu...

lub wspomnienie na Kartach Chwały...

Zdeptane Jutro i zdeptane Marzenia...

Ich Świat przewrócony do góry nogami...

Uniknęły unicestwienia...,

Czy wszystkie tak młode staną się wdowami ?