SEN

Chodziła w głębokim śniegu

Jakiegoś miejsca szukała

Stanęła na skraju brzegu

Skoczyć się nie wahała

Spadała z błogim spokojem

Świadoma swojego końca

Żegnała się z życia znojem

Niekochana, rozczarowana, drżąca

Lecz nagle żyć zapragnęła

Nie warto umierać młodo !

Do góry wznosić się zaczęła

Niesiona pragnieniami i swobodą

Znów stała nad tą przepaścią

Do niej wszystkie smutki wrzuciła

I z nadziei pełną garścią

Ufna do domu wróciła

Lustro jej przyjacielem

Młodość i zdrowie są kolegami

Naprawdę nie trzeba tak wiele

By być szczęśliwym z rówieśnikami

Docenia co ma w tej chwili

Przełknęła grudę goryczy

Już serce z żalu nie kwili

Dusza radością krzyczy

Życie, zdrowie, młodość, uroda

Nie każdemu jest dane

Naprawdę ogromnie szkoda

Gdy jest marnowane...