CZAS SMUTKU...

Za oknem Deszcz rzęsisty leje ,

sceneria do Smutku Dusz dopasowana...

Ech, co w nas w środku się dzieje...

Psychika zrypana, rozorana...

Podchodzę do Mnia i Go przytulam,

lecz słów pocieszenia mi brakuje...

Nie gadam więc, tylko się wtulam,

bo wiem co On i ja teraz czuję...

Ciężki to czas, wręcz ołowiany.

Smutek przygniata i osacza...

System nerwowy rozhuśtany...

Serce rozdarte, Dusza rozpacza...

Tak trudno ze Śmiercią się pogodzić

i jej Skutki zaakceptować...

I NIC nie da się z tym zrobić...

Nie łatwo radę sobie dać...

Ani książka, ani film, ani gadanie

nie może nic na to zaradzić

i wyrwać z myśli Matni nie jest w stanie...

Tak trudno z Żałobą sobie radzić...

Przejść znowu jakoś przez TO musimy,

a jeszcze po stracie Mamy się nie ogarnęliśmy...

Na razie w głębokiej Żałobie tkwimy

i z dołka się nie wygrzebaliśmy...