CZASU TRZEBA...

Spać już czas wielkie nieba,

znów trzecia się zbliża...

A ja ciągle o Pogrzebach...

Optymizm mi się obniża...

W takich chwilach nie jest łatwo,

spać, ani patrzeć optymistycznie.

Optymizmu mi zabrakło...

I patrzę pesymistycznie...

Czasu trzeba i to minie...

Tak, wiem Czasu trzeba...

Smutek i Żal się zawinie,

będzie Radości potrzeba.

Czas jak dobry opatrunek

ukoi Ból i zagoi Rany.

I rozmyje się Frasunek,

tak będzie Mój kochany.

Uśmiechy na twarze wrócą

i barw Życie nabierze.

Radość ze Smutkiem się kłócą.

Będzie lżej, mówię Ci szczerze.

I choć teraz się wydaje,

że to absolutnie niemożliwe.

Życie może stać się Rajem

i wcale się tym nie zdziwię.