PANDEMIA

Mnia zawozi Zuzię i Krzysia,

długą trasę do ich domów ma.

Sporo emocji było dzisiaj...

Pandemia i wariactwo z nią trwa...

Strach, Niepokój i obawy

ludzką osobowość zmieniają,

niknie uśmiech i chęć do zabawy,

wciąż o Życie swe się obawiają...

I Logika i realna sytuacja

nie ma tu racji bytu,

a medialna narracja

rośnie w miarę popytu.

Życie w strachu prawie dwa lata

dziwne sytuacje powoduje,

brat łypie spod oka na brata...

Matka Życiem dziecka żągluje...

Zanikają relacje i silne więzi

i solidarność i współczucie...

W szponach Lęku i na jego uwięzi

czujemy się jak w zaciasnym bucie...

I tak przeszkadza i tak uwiera

i tak uciska i tak daje się we znaki...

ale do wielu z nas nie dociera,

że szybko trzeba zdjąć but taki...