PROZA ZYCIA

Parę wierszy nabazgroliła.

Parę wierszy napisała.

I w poduchy się wtuliła,

znów tak krótko spała...

Te wiersze jej pozwalają

jakiś balans zachować.

I bardzo jej pomagają

przed bólem się chować.

Ona myśli, że coś napisze,

w słowach zamknie prozę życia,

że odsunie przeznaczenia ciszę,

bo nic nie ma do ukrycia.

I codzienność, choć normalna

tak zostanie uwieczniona.

Urywki życia, sprawa banalna,

ale w nim jeszcze jest ona...