ROSZPUNKA

W wieży zamknięta żyła

I świata nie widziała

Przez okno warkocz złoty spuściła

I księcia tak poznała

My jak Roszpunka zamknięci

Znaleźć wyjście też musimy

Swymi pasjami ogarnięci

W ich świat po uszy wchodzimy

Nie dajmy się zgnieść strachowi

Nie psujmy czasu wolnego

Pozwólmy dziecka duchowi

Otworzyć nas na coś fajnego

Bo smucić, martwić i denerwować

Zawsze się przecież będziemy

Ale żeby teraz nie zwariować

Ratować się tak chociaż możemy