STARA PIĘKNA MIŁOŚĆ

Na bujanym drewnianym fotelu

siedzi stara Babuleńka,

myśli o Życiu , o przyjacielu,

krzywi się i stęka.

Że Życie tak szybko minęło

i wszystko jest wspomnieniem.

Na wspominki ją wzięło,

uśmiecha się z rozrzewnieniem.

Co przeżyła, to jej jest

i tego nikt Jej nie odbierze.

Życie takie dziwne jest,

zaśmiała się szczerze.

Jak w kolorowym kalejdoskopie

obrazy w pamięci przewija,

koleżanka, dziewczyna, chłopiec...

Wstążkę wspomnień rozwija.

Życie barwne i ciekawe było,

kochała i była kochana.

I to się jeszcze nie skończyło,

spojrzała czule na swego Pana.

A On siwiutki jak i Ona

i tak samo pomarszczony,

patrzy jak uśmiecha się jego żona

i tuli się do swojej żony.

Razem przeszli przez Życie

z Miłością i Szacunkiem.

Myślą czasem skrycie,

że są dla siebie Najpodarunkiem.

Że inne miłostki i zauroczenia

pozwoliły im docenić

ich Miłość, która się nie zmienia

i do końca się nie zmieni.