SZEPTY STRUMIENIA

Strumień szeptał tajemniczo,

było fajnie, było byczo.

Mniamniuch lubi do Lasu chodzić,

a ja wolę po Morzu brodzić.

Ale byłabym bez sumienia,

gdybym nie opisała strumienia,

bo swymi szeptami mnie oczarował,

gadał i szemrał, gdy tak wędrował.

Usiadłam i się wsłuchiwałam,

ale niczego nie zrozumiałam,

a on opowiadał i snuł swe opowieści

i szmer strumyka uszy me pieścił.

Ach cudnie było ! Pięknie ! Magicznie !

Słońce świeciło tworząc wzory śliczne

i przebijało przez drzew korony,

Mnia także był nim zauroczony.