JAK W WEHIKULE CZASU

Garść słów rozsypała jak puzzle,

układała je i rymowała

i wyszło nawet nieźle

i fajna zwrotka powstała.

Serce pełne kwiatów otworzyła,

Duszę na kawałki rozdarła,

uśmiechała się i rozmarzyła...

w słowach sedno sprawy zawarła.

Litery te znaczki małe,

co w zapisane słowa się układają

i w zdania z nich powstałe

jej myśli i odczucia odzwierciedlają.

To jest tylko zapis jakiś,

takie bazgroły w brudnopisie,

co było wczoraj i co jest dziś,

o czym myśli, marzy, co śni jej się.

I gdy uda się jej to uchwycić

zapisać i ubrać  w słowa,

może do spraw tych gdy chce powrócić,

bo odżywają i żyją od nowa.

I literki te znaczki małe

niewyraźnie odręcznie nabazgrolone

tworzą fragmenty chwil lub je całe

w wierszach skrzętnie uwiecznione.

To takie puzzle z okruchów życia,

to taka Komoda Duszy,

w każdej szufladzie coś do odkrycia,

co może ucieszyć, wzruszyć i poruszyć.

Szuflady na maksa są wypełnione,

a Ona dokłada do nich i dokłada,

bo to jeszcze nie było omówione,

a i o tym wspomnieć wypada.

A po co Ona tak te wiersze pisze ?

Co jej daje to pisanie ?

Swą Duszę w hamaku uczuć kołysze ?

Jaki sens ma to dla  niej ?

Każda fotografia czas zatrzymuje,

ale także i słowo pisane,

opisując te chwile tak jak je czuje,

wie, że to jest sposób na ich zatrzymanie.

Bo zapisane z kartek nie uciekną

i nie zczezną w zapomnieniu.

Co czuła, była happy czy była wściekłą,

będzie zapis o tych uczuć istnieniu.

Zatem codziennie, tak skrupulatnie

po dziennikarsku wręcz rymuje,

a gdy na stary zapis się natknie

z przyjemnością w Czasie podróżuje.

I nie potrzebuje wehikułu czasu,

aby przemieszczać się w czasie :O),

bo taka jest zapobiegliwa zawczasu.

A jednak i to da się . :O)