WSPANIALI I WULGARYZMY

Na spacerze codziennym byli,

gadali, powoli się przechadzali.

Śmiali się, parę spraw omówili

i nawet trochę się spierali.

Ona sądzi, że jak najbardziej może,

gdy ktoś przeklina uwagę mu zwrócić.

A on, że absolutnie nie, że nie daj Boże,

że nie wolno nikomu słownictwa narzucić.

Że teraz tak ludzie rozmawiają,

że zwrócenie im uwagi ich urazi,

że zwyczajowo, odruchowo przeklinają

i niech się z nimi nie zadaje jak ją to razi.

I on uważa, że ona nie powinna

nikomu uwagi na wulgaryzmy zwracać,

że zbawiać świata nie jest winna

i nie ma sensu w tej walce się zatracać.

A ona uparcie się upierała,

że tyle lat bez brzydkich słów żyła

i że bardzo by jednak chciała,

aby enklawa w ich domu taka była.

I choć w telewizji i w internecie

wulgaryzmy władają i królują,

to u niej w domu w ich mini świecie

szybciutko je razem zdetronizują.

I tak sobie gadali i się spierali,

ale nie doszli do konkretów żadnych,

bo ich znajomi są przecież tak wspaniali,

choć czasem używają słów nieładnych.