ZAPODZIANE SZCZĘŚCIE

Zgubionego Szczęścia szukała

i znaleźć go nie mogła...

Gdzieś je jakoś zapodziała...

Tempo Życia i praca je zmogła.

Swojego Szczęścia szuka...

A nawet śladu go nie ma...

Nie ma dzieci, wnuczki, wnuka

i tego co ją kocha też nie ma...

Żadne Pieniądze jej nie utulą...

I Pieniądze z nią też nie pogadają...

A przecież nie jest brzydulą...

Samotne dni i noce jej zostają...

Czy to jest właśnie jej Szczęście ?

Czy takie Życie ją cieszy ?

Czy dobre miała do Życia podejście ?

Ech, wcale nie ma się z czego cieszyć...

Coraz częściej się zastanawia

i o tym w Samotności rozważa,

że nic Radości jej nie sprawia

i zaczyna ją to przerażać...

Gdyż nie ma żadnej istoty,

ani żadnego stworzenia,

co by ją kochało... wie o tym...

i tylko sobie może mieć to do zarzucenia.

Bo ona kocha tylko siebie,

a nikogo innego nie potrafi...

Jak być kochaną nawet nie wie

i chyba się jej to nie przytrafi.

Czy tak można żyć ?

Zapewne trudno jest tak egzystować,

ale nie ma co tu kryć:

Swoje Szczęście trzeba samemu zbudować.