KOMODA DUSZY, wpisy, strona 24

Dzwonek od tak dawna milczy...

I nie słychać już pukania...

Tak jakbym miała list wilczy

Na imprezy i spotkania...

Na marynarki okręcie

Robią testy na wirusa

Świat znalazł się na zakręcie

Trudno dalej się nie wzruszać...

I pełne chorych stadiony...

I puste nasze ulice...

Każdy jest poruszony...

Ja w ciszy głośno krzyczę...

Wiatr owiewa drzewa, skwery

Kwiaty świat nam dekorują

Tylko ludzie do cholery

Fatalnie się wszyscy czują...

Tragedia...poprostu tragedia...

Wirus żągluje życiem...

Donoszą skwapliwie media

Że umieralność w zenicie...

Nie słychać żadnej muzyki...

Cicho i pusto wokoło...

Zamilkły dziecięce okrzyki...

Kiedy znów będzie wesoło ?

Jestem optymistyczna

Zawsze wolę ducha miałam

Gdy sytuacja krytyczna

Nigdy się nie poddawałam.

Sporo marzeń już umarło

Niektóre pochowaliśmy

Życie zdrowie mi zeżarło

W długach po uszy tkwiliśmy.

Ciężko i trudno się żyło

Wiecznie kłody pod nogami

Ale jeszcze tak nie było

By walczyć z koronawirusami...

KOMODA DUSZY