Archiwum 10 stycznia 2021

Skarżą się starzy ludzie,

że nikt z nimi nie chce gadać...

Przeżyli życie swe w ułudzie,

oj, mieliby o czym opowiadać.

Jak dzbany z życia nektarem

czekają aż ktoś ich skosztuje.

Kuszą przyćmionym latami czarem.

Mądry kto tego spróbuje.

Stare pomarszczone palce

pracowicie ściskają paciorki różańca.

Takie jest to jej życie starcze...

Samotność zamiast wspólnego tańca...

Gdy dziewczyną młodą i piękną była,

spore powodzenie i towarzystwo miała.

Rodziny jednak swej nie założyła,

a teraz samiuteńka została...

W ciszy i szarej codzienności

tylko ze sobą spędza swe godziny.

Od lat nikogo już nie gości,

smutne ma imieniny, urodziny...

Czasem wspomina jak to kiedyś było,

a w święta zawsze gorzko płacze...

Życie tak jej się ułożyło,

jest tak i nie będzie już inaczej...

KOMODA DUSZY