Wiersze, wierszyki
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 |
Gapiłam się w Niebo,
na Obłoki się gapiłam,
za taką moją potrzebą
Myślami w dal błądziłam.
Jak poszarpana wata
przesuwały się po błękicie.
Super chwila była ta.
Wspaniale smakuje Życie !
Wiatr Chmury rozczapierzał
i łączył je w Obłoki.
Rozrzucać ich mu nie żal
po Nieboskłonie wysokim ?
Raz wziął trochę szarego,
raz białego i srebrnego
i bawił się na całego
na tle Nieba błękitnego.
A gdybym Czapkę Niewidkę miała,
to o czym bym chciała wiedzieć ?
Do pana Putina bym się wybrała
jakie ma plany się dowiedzieć.
Co on kombinuje i co szykuje,
jakie ma dalsze cele...
Co ze sztabem wojskowym knuje,
co mówią jego " przyjaciele "...
A jakbym już się dowiedziała,
to co bym z tym zrobiła ?
Wiersz o tym bym napisała ?
Czy gdzieś ta wiedza by się przebiła ?
Skorumpowani światowi politycy,
doskonale o wszystkim wiedzą...
Siedzą na samym szczycie szpicy...
milczą i udają, że nic nie wiedzą...
Tak trzęsą się o swoje stołki
sprzedawczyki zakłamane...
Wszędzie pan Putin ma swoje Pachołki,
więc wszystko jest i będzie pozamiatane.
Naiwnie wierzyć, że się coś zmieni
dziecko tylko jest w stanie...
W tę chorą grę jesteśmy wkręceni
i nie liczą się z milionów ludzi zdaniem...
Żyć, przeczekać i się nie przejmować,
bo nawet Prawda nas nie uchroni...
Nie dajmy się zdołować,
choć wiemy, że nikt nas nie obroni...
Chciałam wyjść na Słońce,
chciałam posiedzieć w Hamakowie,
łapać promienie kojące,
bo Słońce to dla mnie Zdrowie.
Gdy tylko Słonko zaświeci
chwytać jego promienie,
to jedno z moich ulubionych rzeczy,
to Przyjemność i sposób na Smutków kojenie.
I dzisiaj mi się to wreszcie udało
i dzisiaj mi się to trafiło,
tak się wszystko jakoś poukładało
i tak się pomyślnie dla mnie ułożyło.
Po 15:00-stej miałam
taką chwilę w Hamakowie.
Siedziałam, Wiersze pisałam
i było super Wam powiem.
Sasiadów pies głośno szczekał,
za płotem dzieciaki się bawiły.
Choć na nikogo nie czekałam i nie czekam,
dzionek zaliczam jako dosyć miły. :O)
Izka wczoraj poleciała
z rodziną do Łodzi,
Moni dziś do Mamy doleciała,
na 2tygodnie rozstaną się młodzi.
Ja w listopadzie lecieć planuję,
muszę, nic na to nie poradzę.
Choć już ciut lepiej się czuję,
nie na wszystko sama zaradzę.
Latamy i się wciąż przemieszczamy,
dobrze, że istnieją samoloty
i że taką możliwość wogóle mamy,
bo byłyby jeszcze większe kłopoty.
Na białe płótno spojrzała,
pędzel w jej dłoni zadrżał,
tak bardzo przelać chciała
kotłujący się w niej Żal...
Chciałaby te Emocje wylać,
pozbyć się ich, ale i uwiecznić.
Jak sobie radę z nimi dać
i z tym, że nie jesteśmy wieczni ?
Dobre Anioły przyfrunęły,
Dobrą Duszę zabrały...
Co najlepsze ze sobą wzięły,
a nam tylko Wspomnienia zostały...