Archiwum 29 grudnia 2022

Jeszcze takich Świąt nie miałam...

bym podczas Świąt tak chorowała...

Jestem taka osłabiona...

Bólem i gorączką wykończona...

Tyle nocy nieprzespanych...

Tony leków zapodanych...

Jęki, stęki, narzekania...

Siódme poty i utyskiwania...

Zuziaczek namalował Niedźwiedzia

nowymi od Enzy farbami,

że cieszył się powiedział

otrzymanymi podarkami.

Stara Kobieta w metrze

rozgląda się nerwowo.

Jest w wyciągniętym swetrze

i z posiwiałą głową.

Stara Kobieta w metrze

Życiem zmęczona i wykończona.

Znużenia z jej twarzy nic nie zetrze.

Dba o wnuki i dzieci tylko ona.

Stara Kobieta w metrze

przemieszcza się pomiędzy dzielnicami,

w deszczu i na wietrze

wraca do domu wieczorami.

Starej Kobiecie w metrze

jak każdemu Życie ucieka.

Ona czuje i wie, że

nic jej już w Życiu nie czeka.

Stara Kobieta w metrze

swojego osobistego Życia nie ma...

Nie dla niej relaks, świeże powietrze.

To dramat, a nie poemat...

KOMODA DUSZY