KOMODA DUSZY - Blogi.pl

Strona główna

Archiwum

Kalendarz

Księga gości

Księga gości

Archiwum 19 marca 2020

Inaczej płynie teraz czas

Czas płynie jakoś inaczej...

Dziwnie się czuje każdy z nas

Zaraz to wytłumaczę...

Koronawirus się rozprzestrzenia

Grożąc każdemu z nas

Życie w loterię zaczyna się zmieniać

Kurczy się nam czas...

Przed każdym wisi widmo choroby

Śmierci lub umęczenia...

Choć stosujemy liczne sposoby

Aby uniknąć zakażenia...

A w telewizji i internecie

Coraz większe liczby podają...

Jak umierają ludzie na świecie ...

I że wszyscy się pozarażają...

Kredens życia przestawiony...

Uczuciami przepełniony

Na półkach się rozpychają

Coraz mniej miejsca tu mają

MIŁOŚĆ z szuflad się wylewa

Serenady cicho śpiewa

STRACH czai się w zakamarkach

A NADZIEJA śpi w zegarkach

NIEPEWNOŚĆ z OCZEKIWANIEM

Zachłystuję się czekaniem

Popychając RADOŚĆ do cienia

Robiąc miejsce dla PRZERAŻENIA

LĘK wygodnie się ulokował

Mnóstwo ludzi sparaliżował

Swoją mocą emanuje

Każdy jakoś to odczuje

Kredens SMUTKIEM wypełniony

Co z chorobą zaręczony

Więcej miejsca się domaga

I rozumie to POWAGA

Jak w kotle się w nim kotłuje

Każdy emocje silne czuje

Kredens trzeszczy, się rozpada

Czy jest na to jakaś rada ?

SZCZĘŚCIE jest spychane z blatu

PRZEZNACZENIE chce wiwatu

A GŁUPOTA tryiumfuje

LEKKOMYŚLNOŚĆ wciąż baluje

WIARA wierzy w różne cuda

Myśląc, że jakoś się uda

Lecz PANDEMIA dziś króluje

Ona najlepiej się tu czuje

Włada , rządzi , żniwo zbiera

Koronawirusa mocno wspiera

Czy kredens życia da radę ?

Nadszarpniętą ma fasadę

Półki już się wyginają

I szuflady wypadają

Fala uczuć się w nim wzbiera

Trzeszczy, chwieje się...cholera

Gwożdzie, kleje już puszczają

Stelaże się rozpadają

Panie Jezusie stolarzu

Może dodasz nam kurażu

Zabierzesz tego wirusa

By wzmocnić wiarę w Chrystusa

Kredens życia stanie solidnie

Żadna półka się nie wygnie

Naoliwisz w nim zawiasy

I nadejdą lżejsze czasy

Atmosfera ciężka się robi...

Kłótnia - gdy rozmawiamy...

Złość twarzy naszych nie zdobi...

Przecież tak długo się znamy...

Czyżby ta Pandemia

Tak na Ciebie wpływała,

Że cała miłości chemia

Gdzieś w eter uleciała?

Każdy inaczej przeżywa

Radząc sobie z problemami...

Lecz ta Pandemia prawdziwa

Psuje coś między nami...

Na twarzy nie ma uśmiechu...

W oczach iskierek radości...

Brak pozytywu w oddechu...

Pandemia gniazdo swe mości...