KOMODA DUSZY, wpisy, strona 97

Magiczny pył się unosi

Nad łóżkiem pięknie zasłanym

Tutaj się ona kokosi

Raz sama, raz ze swoim panem :O)

Łokieć boli, głowa pęka

Ciągle ta kobieta stęka

Dnia bez bólu dawno nie miała

I dlatego wciąż stękała...

Księżyc świeci jak szalony

Pełnią swoją mnie zachwyca

Dzień znów późno zakończony

Przesunęła się granica

Z siostrą sobie pogadałam

A także z koleżankami

Nawet tego nie wiedziałam

Że tak różnią się poglądami

Każda inaczej TO widzi

Inny problem ma z pandemią

Ale żadna się nie wstydzi

Że na początku była ciemność

Teraz każda z nas dostrzega

Jakieś światełko w tunelu

Bo na tym to przecież polega

Aby bezpiecznie dojść do celu

Zaniedbany po zimie ogród

Na me ręce czeka

Pracy mam jak zwykle w bród

Nie mogę już zwlekać

Poprzestawiać doniczki

Powyrywać suche badyle

Powbijać odpowiednio patyczki

Huśtawkę ustawić w tyle

Poogarniać , przyciąć

Stolik, krzesła ustawić

Pokrzywy duże wyciąć

Jest się z czym "zabawić"

KOMODA DUSZY