Wiersze, wierszyki
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 |
| 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
| 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
A Jej się wydawało,
że chyba schodzi, umiera...
Bezwładne, rozpalone ciało...
Myślała, że Śmierć Ją zabiera...
A On tak się troszczył o Nią,
sok z mandarynek dla niej robił.
Dwa dni opiekował się Żoną,
w Pielegniarza się przesposobił.
Kompresy co chwila Jej zmieniał,
posiłki gotował, przynosił.
W Anioła Stróża się przemieniał.
O Jej wyzdrowienie modły wznosił.
Dwa dni z Życia znów wyjęte,
wyrwane mam z Życiorysu...
Nieskończone sprawy zaczęte
z powodu zdrowotnego kryzysu.
Jestem zaniepokojona tym,
bo co tydzień mnie TO dopada...
Jak poradzić sobie z tym ?
Czy jest na to jakaś rada ?
Tyle leków przeciwzapalnych
i mnóstwo przeciwbólowych...
Gorączka w stopniu ekstremalnym,
moc leków przeciwgorączkowych...
Bezsenne noce, bóle i dreszcze
i pobyt w innym wymiarze...
I siódme poty na dodatek jeszcze...
Majaki i gorączkowe miraże...
Mnia śniadanie i obiad zrobił
i dla mnie kompot z jabłek ugotował.
Ten weekend zapewne go dobił,
opiekował się mną i bardzo przejmował.
A jutro zaczyna znowu maraton,
trzy dni po dwnaście godzin w fabryce...
Jak to wytrzyma On ?
Ech, ciężkie bywa Życie...
Narzeka, że rady nie daje,
że coraz ciężej mu się pracuje,
że w kość porządnie dostaje,
że coraz słabszy się czuje...
Wróciłam do żywych,
do żywych wróciłam !
Po dwóch dniach męk prawdziwych
dziś popołudniu odżyłam. :O)
Gdy patrzyła na Jego twarz,
na te oczy Troską wypełnione,
pomyślała: Kobieto, Ty wszystko masz !
To wielki dar, gdy Mąż tak kocha Żonę.