Wiersze, wierszyki
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 28 | 29 | 30 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 |
Ach...nie mam siły pisać,
znowu chora jestem dzisiaj...
Leżę lekami nafaszerowana
obok Mnia w łóżku ulokowana...
Serial oglądamy razem,
teraz mamy taką fazę.
Leje, wieje...zła Pogoda
i z Chorobą niewygoda...
Zatem tylko to robić możemy,
serial fajny, oglądać go chcemy.
Zuzia została dziś do domu odwieziona,
na Sylwka z koleżankami jest umówiona.
Kaskę od nas i od Taty dostała,
bo Urodziny będzie 16-go miała.
Kupi sobie co będzie chciała
i sama będzie kasą dysponowała.
Jeszcze takich Świąt nie miałam...
bym podczas Świąt tak chorowała...
Jestem taka osłabiona...
Bólem i gorączką wykończona...
Tyle nocy nieprzespanych...
Tony leków zapodanych...
Jęki, stęki, narzekania...
Siódme poty i utyskiwania...
Zuziaczek namalował Niedźwiedzia
nowymi od Enzy farbami,
że cieszył się powiedział
otrzymanymi podarkami.
Stara Kobieta w metrze
rozgląda się nerwowo.
Jest w wyciągniętym swetrze
i z posiwiałą głową.
Stara Kobieta w metrze
Życiem zmęczona i wykończona.
Znużenia z jej twarzy nic nie zetrze.
Dba o wnuki i dzieci tylko ona.
Stara Kobieta w metrze
przemieszcza się pomiędzy dzielnicami,
w deszczu i na wietrze
wraca do domu wieczorami.
Starej Kobiecie w metrze
jak każdemu Życie ucieka.
Ona czuje i wie, że
nic jej już w Życiu nie czeka.
Stara Kobieta w metrze
swojego osobistego Życia nie ma...
Nie dla niej relaks, świeże powietrze.
To dramat, a nie poemat...