Wiersze, wierszyki
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 01 |
| 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 |
| 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 |
Przecudne gwiazdy świecą na niebie
I wcale tego nie wiedzą
Że ludzie przytuleni do siebie
W domach zamknięci siedzą...
Nie myślą o gwiazd podziwianiu
I przy księżycu spacerze...
Myśli ich krążą o przetrwaniu...
Strach czuje się w eterze...
Są piękne na granacie nieba
Jak iskry rozsypane !
Zachwycać się nimi jest potrzeba
Lecz nie jest nam to dane...
Bo trudno teraz gwiazdy podziwiać
Gdy wirus wokół szaleje
Zakazom nie można się sprzeciwiać
Nie dobrze się na ziemi dzieje...
Słonko rano się pokazało
Zaczęło ogrzewać Ziemię
Patrzy, co tutaj się stało?
Ludzie mają pandemię !
Dzieci nie biegają po trawie...
Nie słychać ich śmiechu i wrzasków...
Puste ulice prawie...
Ludność zamknięta w potrzasku...
Każdy siedzi w swoim domu
Zapasy jedzenia składuje
Ukrywa się pokryjomu
Boi się, że wirus go zaatakuje...
Słonko za chmurami się skryło...
Kiedyś już to widziało...
Wie, że tak już było
Że choróbsko ludzi dziesiątkowało...
Zajrzało do Hiszpanii i Włoch
Kiedyś radośnie tam grzało
Łzy mu pociekły, ach i och....
I bardzo posmutniało...
Dawid dzwonił z życzeniami
Bo dzisiaj Dzień Matki
Nie spotkam się z dzieciakami...
Dostanę tylko wirtualne kwiatki...
Wirus życie przystopował
Zmienił jego rytm i sposób
Ludzi w domach ulokował
Izolując mnóstwo osób.
Nie możemy się spotykać
Przytulić i celebrować...
Tylko w klawiaturę klikać
Przez internet kombinować.
Wszędzie cicho i pusto...
Ludzie się nie radują...
Świat strachu zakryty chustą...
Podwaliny jego się psują...
Choć wiosna kwiatami olśniewa
Ptaki cudnie świergolą
Zielenią się i kwitną drzewa
Nas wszystkich serca bolą...