Wiersze, wierszyki
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
| 07 | 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 01 | 02 | 03 | 04 |
W Morzu brodziła bosymi stopami,
On w butach po plaży szedł dalej.
Tak to jest z tymi Mniamniuchami,
pasują, a nie pasują wcale.
Ona na leżaku by wiersze pisała
i gapiła się na Morze godzinami,
a na niego to nie podziała,
nasyca się krótkimi spacerami.
Idą na kompromisy zatem
i sobie nawzajem ustępują,
bo Mnia kocha swoją Beatę,
a ona Jego i ok się razem czują.
Czułam piasek pod bosymi stopami
i malutkie kamyki.
Ach cudowne tu plaże mamy
i ten krajobraz dziki,
ręką ludzką niezniszczony,
taki jest od pokoleń.
Piasek we wzorki falami rzeźbiony
i spienione fale tworzące zakole.
I kolor Morza w turkusach,
cudownych błękitach i granatach,
do gapienia się na nie wciąż zmusza.
Zakochana jestem w morskich klimatach !
Fale Morza ciepłe i spienione
ze stopami jej się bawiły.
Bardzo te stopy były zmęczone,
zatem wdzięczne jej były.
Były szczęśliwymi stopami, :O)
dziarsko maszerowały po piasku,
pieszczone morskimi falami,
wśród mew i rybitw wrzasku.
Nad Morze pojechali,
chociaż nie planowali.
Po plaży spacerowali,
Morzem się zachwycali.
Słońce niemrawo świeciło,
Wiaterek wiał od wody.
Ach, przepięknie było !
Zażyli jodu i swobody.
Choć Ona taka niezwiewna,
to zwiewną sukienkę miała,
chwila to wielce przyjemna,
gdy na wietrze tak łopotała.