Wiersze, wierszyki
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 | 03 |
| 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
Życie Jej nie pieściło,
porządnie w kość Jej dało.
Czasem bywało miło,
lecz częściej tragicznie bywało...
Jak pług orzący pole,
tak Ją Życie przeorało...
Los taki miała, dolę...
I co z niej pozostało ?
Zbiór doświadczeń wszelakich.
Poradnia pełna rad życzliwych.
Oby więcej ludzi było takich:
pomagających i prawdziwych.
Czas pędzi jak lawina,
w swych dybach wszystkich trzyma,
pociesza i ośmiesza,
nie zwalnia, wręcz przyspiesza.
I chociaż go mierzymy
i w ryzy ująć chcemy
z Czasem nie zwyciężymy...
On zostanie, a My odejdziemy...
Bezradność ta przytłacza,
a jednocześnie mobilizuje
i życiowe zasady wyznacza.
Mądry ten, kto Czasu nie marnuje.
Czy Róża zwiędła i zasuszona
swojego powabu trochę zachowała ?
Taka wyblakła i pomarszczona...
Czy piękno swe jeszcze miała ?
Jej zalety w pąkach zasuszone
i zaklęte w płatkach kwiatów
przypominają czasy minione,
gdy swą Urodą dawała do wiwatu.
Są jakby jej cieniem,
echem tego co przebrzmiało,
urody, zapachu, świeżości wspomnieniem,
bo tego zatrzymać się nie dało...
Chciałam pobyć na Słońcu,
na hamaku chciałam posiedzieć
i nie zdążyłam w końcu...
bo zajęta byłam przy obiedzie.
A Słońce teraz już jesienne
innymi drogami chadza
i szybciej bezczelnie
z ogródka przed dom się wyprowadza.
A bez Słońca chłodno i niemiło
i wcale nie jest fajnie.
Cóż, wczoraj też tak było...
Trzeba wyjść przed dom zwyczajnie.
Tu też mam kwiatki ładne,
krzesełko sobie wyniosłam.
Słońca promnieni pragnę,
a tu mogą się przedostać.
Ale Słonko jest kapryśne,
chowa się wciąż za chmurami,
to wyjrzy, to znów przyśnie,
w chowanego bawi się z nami...
Zasiedli do obiadu
i sobie pogadali,
szybko nie było śladu,
po tym co skonsumowali.
Uśmiechem i buziakiem
za obiadek jej podziękował.
On jest takim Słodziakiem.
Gdzie taki się uchował ?