Wiersze, wierszyki
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 |
| 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
Stópki ma takie śliczne
i piąsteczki malutkie.
Urocze niemowle, fantastyczne.
Ciałko delikatne, drobniutkie.
Świat szybko poznawać musi,
takie są teraz czasy.
Sporo zależy od Taty i Mamusi,
dbają , podają mu rarytasy.
Od małego walczy o swoje,
płaczem i marudzeniem tego żąda.
Otwierając Świata podwoje,
wszystkiego z Życia pożąda.
Umiesz liczyć, licz na siebie,
tak porzekadło mówi.
Lecz gdy jesteś w dużej potrzebie
bez pomocy możesz się zagubić...
Zawsze liczymy na najbliższych,
Siostrę, Brata, Przyjaciela...
i wierzymy w zrozumienie ich,
a jego brak spokój nam odbiera...
Różne zdjęcia po wariacku
chaotycznie zaczepione,
jakby wariat po omacku
przyczepiał je w każdą stronę.
Kolaż, miszmasz, kombinacja
fotografii co mi się podobały.
Jest tam i Tereska-Babcia,
jak z Zuzią coś malowały...
A i w ramce-wianuszku
Babci T i Dziadka Cz zdjęcie,
jest od dawna przy naszym łóżku,
bo urokliwe jest niepojęcie.
Wczoraj nocą wysłałam do Aneczki
zapiekane z serem paróweczki,
które w nocy Janek przyrządzał,
bo "urzędował" w kuchni i nią "zarządzał".
Gdy te foty zobaczyła,
od razu się głodna zrobiła.
Teraz pogrążona w żałobie...
prawie nic nie je i nie gotuje sobie...
Dobrze, że Paweł i Paulina wczoraj
obiad i coś do jedzenia Jej przywieźli.
Aby zająć się sobą musi być pora...
Organizm może się zeźlić.
W walce z Rodziców chorobami
o sobie wcale nie myślała, nie dbała,
tylko zajmowała się Rodzicami.
Rodzicami z poświęceniem się zajmowała.
Ktoś teraz zadbać o Nią musi...
JanKarol ? On robi pyszne jedzenie.
Na Jego Pizzę i zapiekanki może się skusi.
Trzeba zacząć zadbać o Jej żywienie...
A wczoraj wieczorem
Anka do mnie zadzwoniła,
żyjąc tym horrorem
ledwie co mówiła...
Wesprzeć Ją próbowałam
w ramach terapii mej :
że na różne tamaty gadałam,
chcąc wyciągnąć stres z niej.
Fotki Janka Jej przesyłałam
jak na stole w kuchni stoi,
o falach morskich opowiadałam
i że jej Synek wody się nie boi.
Niech chociaż przez chwilę
oderwie myśli od tego koszmaru...
Niechaj Radości Motyle
przegonią Ćmy Smutku i Żalu.