Wiersze, wierszyki
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 |
| 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
My jesteśmy tutaj...
a ONI są tam...
I nie da się "z buta",
to przeszkadza nam.
Czasem słowa Wsparcia
tylko rozdrażniają,
szarpią Duszy rozdarcia
i czy pomagają ?
Serduszka Ance wysłałam
i info,że przytulamy
i parę słów napisałam
jak wielką Żałobę mamy...
Czarne i Białe Anioły latały
Nocą nad łóżkiem Babci Tereski...
Oczywiście Białe Jej Duszę zabrały,
czeka na Nią w Niebie Pan Niebieski...
Wczoraj o godz. 23:00 w Nocy
cichutko Mama Andrzeja odeszła...
Anka zrobiła wszystko co w Jej mocy,
aby jak najlżej to przeszła.
Mnia wszedł rano do pokoju
i o tym mi powiedział,
że Jego Mama śpi w spokoju...
że od Anki się dowiedział...
Snem wiecznym na Wieczność otulona,
już bez Bólu, Trosk i Kłopotów...
A Rodzina w Żałobie pozostawiona,
na którą nikt z nas nie jest gotów...
Jak sztylet ta informacja przeszła...
Boleśnie w serca nas dźgała...
Babcia Tereska odeszła...
Okrutna Śmierć nam Ją zabrała...
Janek od Mamy wie, że Babcia odeszła...
Wielu z jego kolegów Babć też już nie mają.
Dziecku inaczej ta wiadomość przeszła,
ale oczy i twarz mu się nie uśmiechają...
Cóż dzieje się w Dziecka głowie ?
One po swojemu to przeżywają,
ale z Babcią był bardzo blisko, to wiem,
rodzinne więzy w Rodzinie silne mają.
Mniamniuszek blady, wiadomością zmiażdżony
bardzo próbuje dzielnie ją unieść...
Biedny Mnia w Rozpaczy pogrążony,
jak trudno to wszystko przejść...
A na Wrzecionie zaczyna się zbierać
licznie cała Rodzina...
Mnóstwo Bólu i spraw mają teraz...
Przyjedzie Paweł i Paulina,
Jurek i Ela i Tomek...
A Andrzej bilety lotnicze kupuje...
W Żałobie pogrążony cały domek...
Każdy Babcię Tereskę opłakuje...
A biedny Dziadek Czesio...
na wersalce płacze skulony...
Najtrudniejsze to dni dla niego są...
Kto powie mu o Śmierci Żony ?
Wszedł do sypialni rozdygotany...
- Wczoraj o godz.23:00 odeszła Mama...
- Ojej...Mniamniuszku kochany...
jakże mi przykro...To jest Dramat...
Żal swymi kleszczami tak mocno nas spiął
i wielki Smutek ster przejął...
sparaliżował informacją tak tragiczną
i pożegnałam się z Nadzieją...
I jak mam Go wesprzeć w tej Złej Godzinie ?
Przed chwilą od Siostry się musiał dowiedzieć...
Czułam jak strumień łez po policzkach mych płynie...
i nie wiedziałam co mogę mu powiedzieć...
Czwarta rano dochodzi,
a ja spać się nie kładę...
Nie da się NIC wymodzić...
Mam intuicyjną blokadę...
Intuicja mi podpowiada,
żę to są ostatnie już chwile...
Babcia T z Chorobą się zmaga...
I to by było na tyle...
Płaczę i łzy gorzkie przełykam...
Żal Serce boleśnie szarpie...
Smutna gra w Duszy Muzyka...
Szaleją Niemocy Charpie...
W małym pokoju cisza...
Tylko wiatraczek chodzi...
Powstaje życiowa nisza...
Trudno się z tym pogodzić...
Córka tym przygnieciona
siedzi na brzegu łóżka...
Tak bardzo zasmucona...
Cicho oddycha Mama staruszka...
Usta wodą Jej zwilża,
gdy dławi się... reanimuje...
Żal Jej i Jej Mamy żal...
Dba o Nią, czuwa, ratuje...
Bezradność się panoszy...
Nieuniknione się skrada...
Ostateczność Wiarę płoszy...
Miłość przestrzenią włada...
Nierówne ma siły i szanse,
na TO akurat nie ma rady...
Ważne są te chwile, newansse...
Nie pomogą modlitwy i rady...
I żadne nadludzkie starania,
pragnienia, życzenia, poświęcenie
nie zatrzymają procesu znikania...
gdy odchodzi Ludzkie Istnienie...